1:51.16! Mijn tweede wedstrijd dit jaar, vier seconden sneller dan twee weken geleden en 'slechts' een seconde boven mijn persoonlijk record uit 2018. Ik kan dus alleen maar tevreden zijn na de 800 meter die ik gisteren liep in het Belgische Heusden-Zolder. 

Mijn doel voor deze wedstrijd was om de dingen die ik twee weken geleden fout deed, deze keer beter te doen. Dat betekende vooral: harder starten. Hard van start gaan is altijd lastig omdat ik weet dat ik mezelf dan binnen twee minuten tijd volledig de vernieling in ga lopen, maar vandaag kon ik mezelf er goed toe zetten. Na een ronde zat ik lekker in de groep en verbaasde ik me erover hoe goed het eigenlijk ging. Daarna heb ik niet meer nagedacht en ben ik zo snel mogelijk naar de finish gelopen. Dat klinkt heel simpel en als je de verzuurde benen even vergeet is het dat eigenlijk ook. 

Na de finish wist ik gelijk dat het goed zat, hoewel ik geen idee had van mijn eindtijd. In eerste instantie probeerde ik half schreeuwend, half gebarentaal te communiceren met mijn coach Grete Koens, die we vanwege de coronaregels gelijk bij aankomst al achter moesten laten op de tribune. Door de achtergrondmuziek en mondkapjes was dat helaas geen succes. Na een beetje klimwerk kon ik dichter in de buurt komen en kon Grete mij de uitslag doorgeven. De tijd die Grete doorgaf resulteerde bij mij in een grote glimlach. Hoewel er bij Grete een mondkapje in de weg zat en ik het dus niet met zekerheid kan zeggen denk ik toch dat de glimlach bij haar ook aanwezig was. 

Je raadt het al: dit smaakt naar meer! Waar ik dit 'seizoen' begon met het idee dat het mooi zou zijn als ik nog een paar wedstrijden kon meepakken met het oog op volgend jaar, begin ik nu toch alweer stiekem te denken aan het lopen van een PR. Als er nog kansen komen dit jaar zal ik die dan ook zeker pakken.

Ik wil dit verhaal afsluiten met het geven van een dikke pluim aan de organisatie van de Nacht van de Atletiek in Heusden-Zolder voor de enorm strakke organisatie van deze 'Corona-proof' atletiekwedstrijd!