De afgelopen anderhalf jaar heb ik door verschillende blessures in mijn voet en een aantal andere klachten die daar op volgden niet veel hardlooptrainingen kunnen doen. De hardlooptrainingen die ik op soms wel kon doen waren voornamelijk op de AlterG of op de zachte ondergrond van het kunstgras. Op die momenten was ik heel blij dat ik kon trainen, maar uiteindelijk is er voor een baanatleet maar één soort training die er echt toe doet en dat zijn de trainingen op de atletiekbaan.

Vandaag was het moment daar: mijn lichaam was voor het eerst sinds begin 2019 weer sterk genoeg om een training (gedeeltelijk) af te kunnen werken op de atletiekbaan. Voor mij dus een grote stap. Hoewel ik de afgelopen maanden zeker niet stilgezeten heb, merkte ik toch meteen dat verzuren op een atletiekbaan totaal anders is dan verzuren op een racefiets. Ik heb dan ook nog lang niet het niveau wat ik voor mijn blessure(s) had, maar het belangrijkste is nu dat ik in ieder geval weer grotendeels pijnvrij mijn trainingen kan afwerken. Natuurlijk wil ik weer op mijn niveau komen en nog verder verbeteren, maar ik realiseer me ook dat dat alleen gaat lukken als mijn lichaam alle trainingen aan kan.

Stiekem hoop ik dat ik dit seizoen nog een wedstrijd kan doen. Niet om mijn persoonlijk record te verbeteren, maar wel om weer eens te ervaren hoe het is om een wedstrijd te lopen. Als alles goed blijft gaan denk ik dat dat mogelijk is, maar op dit moment weet ik nog niks zeker. Ik ben niet alleen afhankelijk van mijn lichaam, maar ook van de ontwikkelingen rondom het Coronavirus. Als ik iets in de afgelopen periode heb geleerd is het wel dat ik dingen moet nemen zoals ze komen. Ik blijf dus ook genieten van elke stap die ik op de atletiekbaan zet en wat er allemaal nog volgt merken we vanzelf. 

Deze blog is gesponsord door