Ik verliet gisteren opgelucht en bijna blij het ziekenhuis. Had ik goed nieuws gekregen over mijn voet? Nee, integendeel zelfs. Een paar minuten eerder had ik te horen gekregen dat ik toch een stressfractuur in mijn voet heb en het herstel daarvan weken tot maanden zal duren.

Omdat ik al zo lang pijn in mijn voet heb en het steeds onduidelijk bleef waar de pijn vandaan kwam, beschouwde ik dit eigenlijk slechte nieuws toch als een variant van goed nieuws. Er is namelijk niets vervelender dan niet weten waar de pijn vandaan komt en dus niet weten wat wel kan qua training, maar vooral ook welke trainingen ik niet moet doen. Een stressfractuur is een breukje in een bot dat is ontstaan door overbelasting. Om dat breukje te laten herstellen zal ik mijn voet de komende tijd dus zo min mogelijk moeten belasten.

In eerdere onderzoeken door fysiotherapeuten en in het ziekenhuis was niet iets te zien wat zou wijzen op een 'grote' blessure. Ik kreeg daarom het advies om maar 'door de pijn heen te lopen' en te kijken hoe dat zou gaan. 'Buitenstaanders' waar ik mee sprak en dit verhaal vertelde, vroegen zich hardop af of door de pijn heen lopen wel zo'n slim idee was, want pijn heb je toch niet zomaar? Eigenlijk wist ik ook al wel dat door de pijn heen lopen een bijna onmogelijke opdracht was gezien de hoeveelheid pijn die ik had. Maar na meerdere keren gehoord te hebben dat er toch echt niets te zien was in mijn voet, ging ik zelfs twijfelen of de pijn die ik voelde er wel echt was en of het in niet mijn hoofd zat. Ik ging twijfelen aan de pijn, maar vooral aan mezelf. 'Voel ik die pijn echt?'

Dit is misschien wel het stomste wat ik ooit gedaan heb. Het was voor mezelf namelijk overduidelijk dat ik echt pijn had, maar die wetenschap verloor het van de twijfel. Het idee in mijn achterhoofd om toch nog iets van het seizoen te maken en de twijfel aan mezelf, of eigenlijk aan alles, heeft ervoor gezorgd dat ik niet naar mijn gevoel diep van binnen geluisterd heb. Terwijl dat gevoel eigenlijk heel hard aan het roepen was: 'ik heb pijn, hou hiermee op'. Tijdens het hardlopen ging ik allemaal trucjes uithalen om de pijn zoveel mogelijk te beperken zoals mijn voet anders neerzetten en rechtsom lopen op het kunstgras in plaats van de gebruikelijke linksom. Dit gaf namelijk iets minder pijn.

Nu duidelijk is dat ik al maanden rondloop met een breukje in mijn voet, is het dus niet zo gek dat ik veel pijn had tijdens het hardlopen en de pijn ook niet minder werd als ik mijn looptrainingen minderde. Ook met intensief fietsen en zelfs met wandelen wordt het botje met de stressfractuur te veel belast waardoor de breuk niet herstelt. Ik had twee weken geleden al besloten om niet meer in actie te komen dit seizoen, maar wilde mijn conditie wel onderhouden met lange fietstochten. De plek waar dat breukje zit wordt echter ook te veel belast met 'normaal' fietsen en zeker bij het op de trappers staan. 'Gelukkig' is nu dus duidelijk dat ik dat de komende tijd ook moet laten. Anders was ik nu nog een maand of twee alternatief gaan trainen op de fiets, maar dan was de breuk nog steeds niet gaan herstellen en zou ik dus, net als de afgelopen maanden, geen steek vooruit gekomen zijn.

Dat is dan het goede nieuws. Maar het belangrijkste wat ik uit dit maandenlange traject meeneem is dat gevoel een hele goede graadmeter is. Een bericht aan de Lars van de toekomst, en misschien aan nog heel veel andere mensen, is dus: 'vertrouw op je gevoel'.

Meer blogs lezen?

Ontdek het laatste nieuws.