Gisteren mocht en kon ik voor het eerst sinds februari 2019 weer een startnummer opspelden. Een paar weken geleden besloot ik dat ik, als mijn lichaam daar goed genoeg voor zou zijn, dit seizoen nog een aantal wedstrijden wilde lopen. Niet om mijn persoonlijk record te verbeteren, wel om wedstrijdritme op te doen met het oog op volgend seizoen. Na een aantal trainingsweken zonder al te grote problemen, was gister het moment daar: ik stond aan de start van een 800m wedstrijd in Eindhoven. 

Als je mij voor mijn blessureperiode vlak voor de start van een wedstrijd had gevraagd hoe het met me ging, had ik waarschijnlijk geantwoord met: 'slecht, laten we naar huis gaan'. Gister was dat totaal anders. Ik kon genieten van elk moment voorafgaand aan de wedstrijd, inclusief de wedstrijdspanning. 

Van de race zelf maakte ik een grote puinhoop. Ik startte veel te langzaam, koos een slechte positie en finishte uiteindelijk als vierde in 1:55.41 minuten. Een tijd waar ik anderhalf jaar geleden mijn hand niet voor omdraaide. In eerste instantie was het best confronterend om een tijd te lopen die vijf seconden boven mijn PR ligt en veel langzamer is dan de tijden die ik wil lopen. Nu een dag later besef ik me dat dit precies de reden is waarom ik wedstrijden wil lopen: wedstrijdritme opdoen en leren hoe ik een wedstrijd moet lopen. 

De komende weken hoop ik nog een aantal wedstrijden te lopen en ik vertrouw er op dat mijn tijden dan ook weer beter zullen worden. Als ik van deze periode in ieder geval mee weet te nemen dat het een voorrecht is om wedstrijden te kunnen lopen en dat ik daardoor met een glimlach aan de start kan staan, ben ik hard op weg om een betere Lars dan ooit te worden. Op naar Lars 2.0 😏.