Na een maandenlange periode van twijfel, onzekerheid en alternatief trainen kan ik nu zeggen dat ik eindelijk de weg vooruit gevonden heb. Al een aantal keer riep mijn coach Grete Koens over het kunstgras van Papendal 'zo Lars je wordt eindelijk weer atleet!'. Hoewel dit misschien gek klinkt met de trainingen op de fiets in mijn achterhoofd waarbij ik ergens op de Veluwe kotsend langs de weg stond, is het wel precies hoe het voor mij ook voelt. Ik kan weer meedoen met de trainingen van mijn groep, ik ga kapot tijdens intervaltrainingen en ik hoef me niet bij elke stap die ik zet zorgen te maken of mijn lichaam het wel aankan.

Doordat ik ongeveer een jaar niet hardgelopen heb weet ik denk ik wel wat alle mensen voelen die zijn begonnen met hardlopen tijdens de coronacrisis. Ongeveer alles doet pijn, in het begin was ik al moe na 5 minuten hardlopen en het voelde alsof ik nooit eerder 13km/u gelopen had. Gelukkig maak ik nu bijna dagelijks stappen. Vandaag kan alweer beter gaan dan gister en gister ging het veel beter dan een week eerder. Waar het een paar maanden geleden nog voelde alsof ik vaker een stap achteruit moest zetten dan vooruit, schrik ik nu bijna als ik zie wat ik nu kan ten opzichte van vorige week. Net als voor iedereen die net begonnen is met hardlopen is het wel zaak om niet te enthousiast te worden en rustig op te blijven bouwen.

Hoewel de pijn in mijn voet nog niet helemaal weg is en ik nog steeds dagen heb waarop de pijn me tegenhoudt, heb ik nu wel het vertrouwen dat het goed komt. Het is zo'n normale gedachte geworden dat mijn voet me beperkingen oplegt dat ik nog wel moet wennen aan het idee dat ik inmiddels weer steeds meer kan. Om mezelf te beschermen tegen eventuele nieuwe tegenslag merk ik dat ik nog geen concrete doelen durf te stellen, maar op dit moment maak ik wekelijks stappen vooruit. Nu er toch nog geen wedstrijden zijn heb ik dan ook de tijd om deze koers rustig maar gestaag voort te zetten.