Precies een jaar geleden liep ik mijn laatste wedstrijd voordat ik geblesseerd raakte. Toen baalde ik enorm dat ik tijdens het NK indoor 7 honderdsten tekort kwam voor een plek in de finale tussen de beste 800 meter lopers van Nederland. Nu ben ik blij dat ik een paar minuten heb kunnen hardlopen op  een snelheid van 12 km/u.

De afgelopen maanden heb ik hard gewerkt om mijn lichaam weer 'klaar' te krijgen voor het hardlopen. Toen ik net uit het gips kwam begon ik met heel veel (lichte) voet- en kuitoefeningen om mijn spieren weer terug te krijgen en later liep ik op de AlterG. Deze periode heeft lang geduurd, een operatie aan mijn pols die nog moest gebeuren vanwege een niet geheelde breuk zal ook niet in positieve zin hebben bijgedragen. Drie weken geleden leek het er op dat mijn lichaam weer genoeg verbeterd was om voor het eerst in meer dan acht maanden weer buiten te gaan hardlopen. Een dag later bleek echter dat het toch nog te vroeg was. De eerste dagen nadat ik een paar hardlooprondjes op het kunstgras van Papendal had gemaakt kon ik niet eens meer fatsoenlijk wandelen. 

Ik moest dus weer een paar stapjes terug doen. In de tussentijd ben ik doorverwezen naar een andere arts waar ik over een paar weken terecht kan. In overleg met mijn coach Grete heb ik toch besloten om, toen de pijn weer wat gezakt was, het hardlopen weer op te pakken. De kans bestaat namelijk dat de pijn niet meer wordt veroorzaakt doordat er iets kapot is, maar doordat mijn lichaam in extreme vorm weer moet wennen aan alle vormen van belasting. Het verschil met mijn vorige poging tot hardlopen is dat ik de stapjes in het verlengen van de duur deze keer nog kleiner maak.

De laatste paar dagen gaat het erg goed en er zijn momenten dat ik pijnvrij kan hardlopen. Ik begin er dus voorzichtig weer in te geloven dat het misschien toch goed komt, maar ik probeer mijn geduld te bewaren en ik neem de tijd.